Znane niemieckie przysłowie mówi „Deutsche Sprache, schwere Sprache”, co znaczy tyle, co: język niemiecki to trudny język. Tak więc nie można się dziwić obcokrajowcom, że trudno im zrozumieć skomplikowaną niemiecką gramatykę i wydawałoby się nigdy niekończące się konstrukcje zdań:)
Hochdeutsch i lokalne dialekty
Standardowy język niemiecki (Standard Hochdeutsch) oparty jest na Biblii Marcina Lutra, która z kolei opiera sie na języku mówionym w Górnej Saksonii i Turyngii. Ludzie z wyższym wykształceniem mówią zwykle Hochdeutsch. W mniejszych wioskach, gdzie kontakt z resztą kraju jest ograniczony, mogą występować z tym problemy.
Dialekty języka niemieckiego, bardzo często w kontakcie z innymi językami, odegrały kluczową rolę w kształtowaniu się kilku innych języków. Przykładem jest tu wykształcony w średniowieczu język jidysz oraz język luksemburski. W XIX wieku natomiast z kilku dialektów niemieckich rozwinął się w USA język pensylwański.
Jak już wcześniej wspomniałam, językiem niemieckim posługują się na co dzień miliony osób. Jednak trzeba być świadomym tego, że nie wszędzie jest to ten sam niemiecki! Mimo, że język pisany i gramatyka są takie same w całym kraju, to istnieje wiele regionalnych akcentów i różnych dialektów. Niektóre dialekty, przykładowo bawarski są tak silne, że nawet rodowitym Niemcom trudno jest je zrozumieć.
Nie bój się robić błędów, Niemcy nie są tak dumni ze swojego języka jak inne narodowości (np. Francuzi) i są bardzo wyrozumiali, jeśli chodzi o kaleczenie ich języka. Nie załamuj się jednak, jeżeli twoje postępy językowe nie zostaną od razu docenione – Niemca niełatwo poruszyć.
Alfabet niemiecki jest odmianą alfabetu łacińskiego i składa się z 30 liter. Oprócz 26 liter klasycznych zawiera także przegłosy ä, ö i ü (tzw. Umlaut) oraz ß (tzw. Es-Zett lub scharfes S). Przy braku odpowiednich czcionek muszą one być zastępowane odpowiednimi dwuznakami (ä = ae, ö = oe, ü = ue, ß =ss).
Alfabet niemiecki:
